Οι κακοί της ιστορίας έχουν πάντα μεγάλο ενδιαφέρον. Ο φοβερός και τρομερός Κίσινγκερ είναι σταθερά ο κακός δαίμονας της εξωτερικής μας πολιτικής από την εισβολή στην Κύπρο και μετά. Γιατί σε κάποιον πρέπει να χρεώνουμε τις αποτυχίες του συστήματος, τις παθογένειες, τις αδυναμίες του και την έλλειψη εθνικής στρατηγικής. Οι κακοί, ωστόσο, στους οποίους αποδίδουμε μεγαλύτερη δύναμη από αυτή που πραγματικά έχουν, λένε και μεγάλες αλήθειες. Και ο Κίσινγκερ έχει πει το αμίμητο: «Ευρωπαϊκή Ενωση είπατε; Και σε ποιο τηλέφωνο είπατε απαντά αυτή η κυρία;». Την έλλειψη τηλέφωνου της γηραιάς «κυρίας» την πληρώσαμε ακριβά τη νύχτα των Ιμίων. Τότε που ο νέος και άπειρος πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης πάλευε να βρει Ευρωπαίους τα μεσάνυχτα για να τον βοηθήσουν να αποφευχθεί το μοιραίο και στην άλλη πλευρά της γραμμής δεν υπήρχε κανείς. Ετσι, το θέμα έλυσαν τα ξημερώματα οι Αμερικανοί -με πρωταγωνιστή τον περίφημο Χόλμπρουκ- με τους δικούς τους όρους. Ο Ελληνας πρωθυπουργός, αναγκαστικά, πριν ορκιστεί δήλωσε υποταγή. Την επόμενη μέρα πήγε στη Βουλή για να ευχαριστήσει δημοσίως τις Ηνωμένες Πολιτείες που μας γλίτωσαν από τον πόλεμο.

Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και τώρα, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, χωρίς να έχει προηγηθεί η τραγωδία όπως εκείνη τη νύχτα.

Πέρασαν περισσότερο από δύο δεκαετίες και η Ευρωπαϊκή Ενωση αντί να αποκτά μεγαλύτερη συνοχή εμφανίζει όλο και περισσότερο παραλυτικές τάσεις. Η περίφημη πολιτική ενοποίηση που θα οδηγούσε βήμα-βήμα στις Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης, με ενιαία άμυνα και ασφάλεια, βρίσκεται ακόμη στο μυαλό των ρομαντικών ευρωπαϊστών. Στην πράξη, μιλάμε για μια γερμανική Ευρώπη που ασχολείται μόνο με τη δύναμη του ευρώ έναντι των άλλων νομισμάτων. Αυτό είναι το ευαγγέλιο των ισχυρών οικονομικών εταίρων μας. Για την προστασία του νομίσματος, δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Οταν αυτό απειληθεί, τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά και όλοι απαντούν σε όλους. Και τιμωρούνται οι άτακτοι με τα πιο σκληρά νομικά εργαλεία που διαθέτει η Κομισιον. Το έζησαν οι Κύπριοι, το έζησαν οι Πορτογάλοι και το ζουν περισσότερο από κάθε άλλον λαό οι Ελληνες. Για τους μισθούς τις συντάξεις και παντός είδους περικοπές είμαστε όλοι μια οικογένεια που κανείς δεν πρέπει να παραβιάζει τους κανόνες της. Εχουμε ακούσει αυτό το τροπάριο εδώ και 10 χρόνια εκατομμύρια φορές: «οι αχαΐρευτοι Ελληνες, οι σπάταλοι και κατεργάρηδες, που ζούνε στην υγεία των κορόιδων, πρέπει να βάλουν μυαλό».

Είναι, όμως, απόντες ή κάνουν τους κουφούς όταν απειλούνται η εδαφική ακεραιότητα, ο πλούτος και η αξιοπρέπεια της μικρής μας χώρας μας, την οποία όλοι θέλουν για ξενοδοχείο και όλοι αρέσκονται να αποκαλούν γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού και της Δημοκρατίας. Μέχρι εκεί.

Τώρα έχουν ξεχάσει πάλι ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι σύνορα της Ευρώπης και ότι τα ελληνικά νησιά ανήκουν στην ευρωπαϊκή γεωγραφική ενότητα. Προέχουν οι μπακάλικοι λογαριασμοί που βγάζουν ότι σχεδόν οι μισές εξαγωγές της Ευρώπης και κυρίως της Γερμανίας οδεύουν προς την Τουρκία. Επίσης η Τουρκία έχει στα παράλια εκατομμύρια μετανάστες που αν αρχίσει να τους... ταξιδεύει προς στην Ευρώπη, οι εταίροι μας θα χάσουν τον ύπνο τους. Ετσι, λοιπόν, για μία ακόμη φορά, η Ελλάδα οδεύει μόνη και αβοήθητη σε μία ακόμη ρήξη με την Τουρκία. Η τωρινή ρήξη, όμως, δεν είναι μία από τα ίδια. Δεν μαλώνουμε για μια βραχονησίδα που στην ουσία δεν τη θέλει κανείς, αλλά για το φυσικό αέριο. Τη μόνη πραγματική ελληνοτουρκική διαφορά. Οπως έλεγε και ο ιστορικός Τούρκος Πρόεδρος Ντεμιρέλ, αυτή είναι η αιτία σύγκρουσης με τους Ελληνες «Και αν δεν καταφέρουμε να καταλήξουμε σε μία συμφωνία να μοιράσουμε το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, θα σκοτωθούμε στ’ αλήθεια. Και μετά θα έρθει ο διαιτητής. Θα μας χωρίσει και θα πάρει την μερίδα του λέοντος . Εμείς θα του πούμε ευχαριστώ, αλλά εν τω μεταξύ και οι δύο πλευρές θα έχουν ματώσει».

Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι η Ελλάδα κρέμεται ξανά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ομπρέλα ούτε σε αυτή την κρίση. Ο «διαιτητής» θα αποφασίσει για την κλιμάκωση ή την αποκλιμάκωση της κρίσης. Από τη μία λέμε ευτυχώς δεν είμαστε μόνοι, τουλάχιστον έχουμε τους Αμερικανούς. Από την άλλη προκαλεί θλίψη και απογοήτευση η σε πρώτη φάση παθητική στάση των Ευρωπαίων. Αργότερα μίλησαν πιο αυστηρά ,περιλήφθηκε στο κείμενο και η φράση περί κυρώσεων, μετά από παζάρι, αλλά οι εντυπώσεις είχαν χαθεί, όπως και η ουσία. Εγινε και πάλι καταφανής η αδυναμία των Γερμανών να ηγηθούν πολιτικά στην Ενωμένη Ευρώπη. Για κάθε δραστηριότητα που είναι εκτός λογιστηρίου, σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Τα ηνία της άμυνας της Ευρώπης τα κρατούν οι ΗΠΑ. Και ας μαλώνει το Βερολίνο με την Ουάσιγκτον για τα εμπορικά ισοζύγια. Στην πράξη, και η Γερμανία σε θέματα άμυνας είναι υποτελής των Αμερικανών. Η Αθήνα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τους χειρισμούς του «μεγάλου αδελφού», που σε κάθε περίπτωση περνούν μέσα από τις σχέσεις της Αγκυρας με την Ουάσιγκτον. Η Ελλάδα θα κινδυνεύσει μόνο εάν χρησιμοποιηθεί ως σάκος του μποξ σε μια μεγάλη σύγκρουση Αμερικής - Ρωσίας μέσω Τουρκίας. Δεν είναι σενάριο φαντασίας, είναι η πραγματικότητα.